Regels

Zweetdruppeltjes verschijnen op het hoofd van de kalende Duitse hotelier. Zijn handen gaan snel door de papiertjes in de klapper. Jeannette trommelt met haar vingers op de toonbank en vraagt of er überhaupt nog een kamer vrij is. Schuin kijkt de man over zijn leesbril heen, eerst naar Jeannette en dan naar mij.
´Wanneer had u gereserveerd?´ vraagt hij.
Hij kan niet begrijpen dat we niet te vinden zijn in zijn administratie. Jeannette vindt die reservering helemaal niet belangrijk. Ze wil een bed, zodat ze haar benen kan strekken. Het was een lange wandeldag vandaag, van Bad Essen naar Luebbecke. 30 kilometer door heuvelachtig gebied. Volgens mijn hoogtemeter hebben we bijna 900 meter geklommen en 900 meter gedaald. Onze benen zijn moe.
´Vorige week zondag´, zeg ik.
´Ik heb gesproken met dhr. Klesmann´, voeg ik er nog aan toe.
´Ja, dat ben ik´, zegt de hotelier met trillende stem.
Mijn opmerking maakt het alleen maar erger. Dan moet hij het zelf gedaan hebben als onze reservering niet terug te vinden is. Hij begint nog een keer van voren af aan door de klapper te zoeken.
´Uit Holland, toch? Dhr. Aleberger heb ik hier. Hoe was uw naam?
Er klinkt hoop en opluchting in zijn stem. Dit moet ik zijn. Mijn naam was gewoon niet goed doorgekomen. Voor we de sleutel krijgen worden we nog even geinstrueerd.
´Ontbijt is van 7 tot 9. Avondeten van 6 tot 9. De bierstube is open van 8 tot 12. Na 11 uur graag stil zijn op de kamer.´
´Voor de andere gasten´, voegt hij er nog verontschuldigend aan toe.
Ik wil die tijden niet eens onthouden. Maar het ergste moet dan nog komen. Kamer 12 krijgen we, op de tweede etage. Jeannette krijgt de sleutel en als we snel naar boven willen gaan pakt meneer Klesmann mijn arm vast.
´Dit is voor u.´
Hij drukt me de afstandbediening van de TV in de hand. Met stevig plakband is er een papiertje op geplakt met ´Zimmer 12´ erop. Hij kijkt me nog even in de ogen en glimlacht. Alsof hij wil zeggen, niet aan uw vrouw geven hoor.
Op onze kamer worden we verwelkomt door een zakje Haribo ´goldbären´ op de kussens van ons bed. Een sticker op het raam vraagt ons vriendelijk het raam te sluiten als we de kamer verlaten en een kaartje bij de TV smeekt ons om de zenders niet te wijzigen. In de badkamer staat een bordje dat ons belerend laat weten hoeveel water er gebruikt wordt bij het wassen van alle hotelhanddoeken in de hele wereld. Ik kan het allemaal begrijpen. Maar als ik de WC-bril omhoog doe word ik diep getroffen. Heel even heb ik medelijden met meneer Klesmann en vraag me af hoe zijn vrouw is. Heel even vraag ik me af of meneer Klesmann wel een man is. Ik ben een man en ik heb daar, vooral tijdens wandeltochten veel voordeel van. Terwijl Jeannette moeizaam tussen de struiken met onblote billen door de knieen moet, rits ik mijn gulp open en sta ik ontspannen bij een boom. En nu word ik persoon aangesproken als man. Alsof ik niet netjes opgevoed zou zijn. Alsof ik een viespeuk zou zijn. Maar ik ben geen viespeuk en ik ben wel netjes opgevoed. Altijd de bril omhoog en goed richten. Maar meneer Klesmann vertouwt mij niet. Een grote sticker maant mij om te gaan zitten en niet te blijven staan. Ik spetter anders te veel. Mijn broekt zakt ervan af. Ik laat het raam open staan als we gaan eten en ´s avonds verander ik alle zenders op de TV.