Vakantie-pelgrims

Onze tocht verandert, langzaam. Daar zijn we aan gewend geraakt. Maar nu gaat het heel snel. In razend tempo verandert de camino. We kunnen het bijna niet meer bevatten. Voor de laatste honderd kilometer had men ons gewaarschuwd. We waren er op voorbereid, dachten we.
Eergisteren leek er nog niets aan de hand. Bijna hadden we het '100-kilometerpaaltje' niet opgemerkt. Het zag er hetzelfde uit als het paaltje van 101 kilometer. Vanaf hier zou het druk worden. Bussen met mensen die de laatste honderd kilometer naar Santiago zouden lopen. Maar het gehucht Brea, waar het 100-kilometerpaaltje staat, lag er verlaten en eenzaam bij. We zagen niemand. Lag het misschien aan het tijdstip? Het was drie uur geweest en met de Spaanse hitte houdt de gemiddelde pelgrim het dan wel voor gezien. Maar niets in het dorpje wees erop dat hier op andere tijden wel hele busladingen vol pelgrims zouden beginnen met hun 'camino'. Geen parkeerplaatsen voor bussen, geen souvenierkraampjes, zelfs geen bar. De rest van de middag liepen we in alle rust en stilte verder naar Portomarin. Was het pelgrimsseizoen afgelopen of hadden we gewoon geluk?

Gisteren waren er voortekenen van aanstaande veranderingen. Het was drukker op de route en in Palas de Rei was de pelgrimherberg vol. Dat hadden we nog niet eerder meegemaakt. Vandaag is nog drukker. Elke paar minuten lopen we wel een pelgrim voorbij. Vlak voor Melide, op een grote parkeerplaats bij het industrieterrein stopt een touringcarbus. Meer dan vijftig gepensioneerde Engelse dames en heren stappen uit om net voor ons te beginnen met hun ervaring van de camino. Allemaal een hoedje op en de dames stuk voor stuk een handtasje in de hand. Het waren gelukkig Engelsen. Beschaafd gingen ze voor ons aan de kant. Zij doen zich ook niet voor als pelgrim, maar lopen gewoon een stukje.
Vlak voor de pelgrimsherberg van Ribadiso arriveert een 'moderne' Spaanse pelgrim. Ze is gekleed in een op het oog nieuwe 'outdoor' broek en dito hemd. Haar stevige bergschoenen komen waarschijnlijk rechtstreeks uit de doos, er is geen vlekje op te bekennen. Ze opent haar auto en haalt er een grote rugzak uit. Bovenop de rugzak zit een slaapmatje gebonden. Het zit nog in de oorspronkelijke verpakking. Met moeite tilt ze haar rugzak op en loopt naar de herberg. Zou er nog plaats voor haar zijn?

We zijn nu vlak bij Arzua, het eindpunt voor ons vandaag. Bij kilometerpaal 38 passeert een bus ons. 'OAD', staat er op, 'je ziet ons ook overal'. Hadden we toch met de bus kunnen gaan.