Nog 113 kilometer: het einde in zicht.

'Van mijn werk heb ik iedere vijf jaar een sabbat van drie maanden. Nu gebruik ik de sabbat om van huis uit naar Santiago te lopen.', vertelt pelgrim Rudi mij op het terras van 'Klein Santiago'.
'Dat klinkt erg aantrekkelijk. Waar werk jij?' vraag ik nieuwsgierig.
'Ik ben pastoor', zegt Rudi.
Als niet gelovige is dat dus niets voor mij. We houden ons beiden met normen bezig echter ik doe dat liever bij NEN dan voor de kerk. Rudi loopt samen met diaken Albert naar Santiago. Een diaken mag minder doen in de kerk, maar meer buiten de kerk. Albert is getrouwd en verwacht over drie maanden zijn eerste kind. 's Avonds, nadat beide heren nog naar de kerk zijn geweest, praten we gezellig over de tocht naar Santiago, koetjes en kalfjes en God mag weten wat nog meer. Ik had ze beiden in eerste instantie niet herkend als geestelijken. Beiden hebben ze een baard van bijna drie maanden, een halve liter bier voor zich en waren ze druk aan het sms-en. Bij navraag blijkt dat ze via hun mobiele telefoon hun website updaten: www.parochiedrunen-elshout.nl en dan de link Santiago berichten inbox. Dus, wie benieuwd is naar de avontuurtjes van Rudi en Albert gedurende deze tocht kan hun site bezoeken.

Van vroeger uit werd de pelgrimstocht naar Santiago gelopen om een zogenaamde aflaat te verdienen. Hiermee zou je een goede plek in de hemel krijgen.
'Ik geloof niet in aflaten', zegt pastoor Rudi.
'Ik kan me niet voorstellen dat God bij de hemelpoort klaarstaat en dat hij met een computer kan nagaan welke plek je verdiend zou hebben in de hemel.'
Rudi kan het weten. Voordat hij naar de priesteropleiding ging heeft hij informatica gestudeerd. Hij was al begonnen met zijn afstuderen maar kwam erachter dat hij niet verder wilde in de infomatica.

'Klein Santiago' ligt op 182 kilometer van Santiago de Compostela. Vroeger konden de pelgrims die te ziek, zwak of misselijk waren om Santiago te halen hier hun aflaat al krijgen. Dit gebeurde bij de zogenaamde 'Poort van vergiffenis'. Gedurende onze gehele tocht heb ik me prima gevoeld, maar in klein Santiago krijg ik last van darmkrampen en diarree. Het is niet voldoende om in klein Santiago mijn aflaat al te vragen. We besluiten om door te gaan. Anderhalve dag later, in Fonfria, verschijnt een oude vrouw op ons pad. Ze heeft een bordje met gebakken pannenkoeken bij zich en vraagt of we er een willen. Ze zien er uit als de pannenkoeken die mijn moeder vroeger voor mij bakte toen ik nog klein was. Ondanks het feit dat ik nog steeds last heb van mijn darmen neem ik een pannenkoek. De vrouw doet er nog een beetje suiker op voor mij. Arlen maakt een foto van mij en de vrouw en neemt daarna ook een pannenkoek.
Als we een uurtje later op een terrasje zitten en ik de foto nog eens bekijk, voel ik weer pijn in mijn buik. Dit komt niet alleen van de pannenkoek, maar ook door de vrouw op de foto. Op het eerste oog lijkt ze op mijn moeder. Ze is dan wel veel kleiner, maar de manier waarop ze staat en haar spulletjes vast heeft doet me aan mijn moeder denken. Mijn moeder die voor mij het warme eten aan het klaarmaken is in de keuken en dan met haar schort aan naar de huiskamer komt en vraagt: 'Jeannette, wil je zo de salade klaarmaken?'

We gaan weer verder. Sinds we in Galicie zijn, staat er iedere vijfhonderd meter een paal met de afstand naar Santiago. De eerste paal staat op 152,5 kilometer. Het aftellen is begonnen, het einde is in zicht. Het is nu, in Sarria, nog 113 kilometer.