Nog 316 kilometer: stof tot nadenken.

'Ich habe Zugangst (treinangst)', zegt de Duitse pelgrim tegen mij.
'Zugangst?', vraag ik verbaasd.
'Nein, Flugangst (vliegangst), zegt ze lachend.
Had ik haar nou verkeerd verstaan vanwege het treinongeluk dat maandag 21 augustus in noord-Spanje heeft plaatsgevonden. Ik zag de beelden op TV en dacht nog: volgens mij is dat bij ons in de buurt! Later lees ik de krant: zes doden, meer dan zestig gewonden. In de trein zaten 426 mensen waaronder 200 pelgrims. Het was de trein die van Santiago naar zuid-Frankrijk ging. Vol met pelgrims die 'Santiago gehaald hebben'. Pelgrims die met een goed gevoel naar huis gingen. Pelgrims die nu ervaren dat in een tel je hele leven kan veranderen.
De volgende dag bellen we aan bij 'La casa Holandesa'. We hebben tot dan toe in Spanje nog geen Nederlandse pelgrim ontmoet en hebben zin in een gezellig Nederlands gesprek. Jos doet open en vertelt direct: 'Er is slecht nieuws in het dorp. De eigenaar van het pelgrimshuis is overleden. Hij zat in de bewuste trein vanuit Santiago'. Een kwartiertje later komt zijn vrouw Jos (Jos en Jos dus) met tranen in haar ogen en een trillende stem zeggen: 'Ook de man met die baard zat in de trein en is dood'. Jos en Jos wonen nu zes jaar in Spanje en hebben een leuk pension in het dorp. Ze kennen de twee overledenen goed. We nemen afscheid en wensen ze veel sterkte.
Ontroerd lopen we verder. Meer dan eens wordt ons duidelijk dat het leven onvoorspelbaar is en dat het belangrijk is die dingen te doen die je graag doet. Niet uitstellen als het niet hoeft. Daarom lopen we nu naar Santiago en niet pas over twintig jaar zoals de meeste leden van het Nederlands Jacobusgenootschap.

De dag dat we thuis vertrokken en in Maassluis de pont namen naar Rozenburg zei Tilly Bol tegen ons voordat we op de pont stapten: 'Ik hoop dat je vindt wat je zoekt'. Op dat moment besefte ik dat ik niet weet wat ik zoek. Ik vind dat niet erg. Ik heb veel zin in de tocht naar Santiago, ook al weet ik niet precies waarom. Uiteraard is het logisch om te vragen: 'Waarom loopt je helemaal naar Santiago?' We nemen er vier maanden onbetaald verlof voor, dus waarom willen we het doen. Maar, voor wie is die vraag eigenlijk belangrijk? Vaak moeten we ons verantwoorden voor de keuzes die we maken, vooral als ze wat afwijken van wat 'normaal' is. Waarom? Wie bepaalt wanneer een keuze goed is? Ik denk dat je dat vooral zelf bent.

Het stuk tussen Burgos en Leon (ruim 180 kilometer) is vlak saai en stoffig; er is veel stof tot nadenken. We hebben er zes dagen over gedaan. Praten over je gedachten was af en toe vrij lastig. Het wemelde van de kleine vliegjes die op het moment dat ik iets wilde zeggen het liefst mijn mond in vlogen. Pelgrim Anke uit Amsterdam was hierop goed voorbereid. Ze droeg een muskietennet over haar hoofd (zie foto). Zij kon dus blijven praten. We hebben twee uur met haar meegelopen. Twee gezellige uren op een saai en stoffig pad. Twee uren die ons stof hebben gegeven om over te praten. Na drie maanden lopen is ons leven simpel geworden. Het bestaat uit lopen, drinken, eten en slapen. Mijn hoofd is leeg. Nog twee weken de gele pijlen volgen en dan zijn we in Santiago. De weg er naar toe is het belangrijkste, maar het is ook prettig dat het einddoel in zicht komt.