Pelgrim prive

In Burgos lopen we Jose tegen het lijf. Met zijn korte krullende zwarte haren, donkere pretogen, een baard van twee dagen en een licht-bruingetint gezicht zagen we hem bijna over het hoofd in de drukke mensenmassa. We hebben hem voor het eerst ontmoet in Cirauqui, ruim een week geleden. Voor het laatst hebben we hem in Azofra gezien, alweer drie dagen terug.
'Eh, ola, que tal?'
Zijn begroeting is enthousiast.
'Ja alles gaat goed', antwoorden we.
Waren we net gearriveerd, vraagt hij, hij had ons nog niet gezien in de pelgrimsherberg. Ik geef toe dat we een hotelletje hebben genomen.
'Ah, jullie zijn toeristen geworden.'
Jose wrijft het er nog eens in. Een echte pelgrim slaapt niet in hotels. Een echte pelgrim neemt genoegen met weinig, neemt ongemak voor lief en is dankbaar voor alles wat hem geboden wordt. Dokter Conquet uit Benevent l'Abbaye zou het er helemaal mee eens zijn geweest.
Maar wie was hier de toerist? Jose heeft twee weken vakantie. Hij loopt van Roncesvalles naar Burgos en morgen gaat hij weer naar huis. Ik vertel hem maar niet hoe duur het hotel is waar we zitten. We hadden er behoefte aan. De afgelopen twee nachten hebben we op rumoerige slaapzalen gelegen. Vooral de laatste nacht was zwaar. We hebben 37 kilometer gelopen als we in San Juan de Ortega aankomen. Het begint te regenen als we langs de hoge kloostermuren lopen. Om de hoek staat een grote houten deur open en we gaan snel naar binnen. Er is niets in de lege hal en we nemen de trap naar boven. De houten treden kraken onder mijn voeten. Op de deur boven aan de trap staat dat we hem weer moeten sluiten. We gaan naar binnen. Als mijn ogen gewend zijn aan de donkere ruimte zie ik 16 stapelbedden staan, allemaal bezet. 32 mensen liggen, zitten en hangen op de bedden. Door kleine vierkante raampjes komt wat licht naar binnen. Aan het plafond hangt een kaal peertje. Er zitten scheuren in de wit gepleisterde muren en de rode stenen vloer is ongelijk. Wat nu? Voor ik iets kan vragen wijst een vrouw op het stapelbed links van mij naar een volgende deur. We lopen door. Op de deur hangt een briefje. Of we de deur weer wilden sluiten. We gaan er doorheen en staan opnieuw in een ruimte met 16 stapelbedden, weer allemaal vol. We gaan een volgende deur door, met weer hetzelfde briefje. Weer een zaal met 16 stapelbedden. Het is de laatste zaal. Was er nog wel plek voor ons? Ik loop langs de bedden. Rugzakken staan tegen de bedden aan en slaapzakken liggen uitgerold op de grauwe, bevlekte matrassen. Vlak bij de wc's staan lege bedden. Voor 6 personen is er nog plaats, de rest ligt vol. Maar we kunnen niet zomaar een bed uitzoeken, we moeten ons eerst melden bij een oude vrouw in het klooster. Als we dat gedaan hebben zoeken we twee bedden uit. Het is rustig bij de douches. Had iedereen al gedouched? De wastafels en douches zijn uitgerust met luxe mengkranen. Ik zet de kraan op heet. Er komt geen water uit. Als ik hem naar koud draai krijg ik een straaltje water. Hoe verder ik naar koud draai hoe krachtiger de straal wordt. Er is alleen koud water. Ik was mijn voeten, de rest komt morgen wel, in Burgos. Het is mijn eerste avond zonder douche sinds ons vertrek uit Nederland.

We verlaten hotel Norte y Londres in Burgos. In minder dan twee dagen hebben we hier 22 uur geslapen. We zijn uitgerust en klaar om de Meseta te bedwingen. De Spaanse hoogvlakte tussen Burgos en Leon waar we de meest schrikbarende verhalen over gehoord hebben. Het zou een saai stuk zijn, eindeloze vlakten, heet en droog. Geen bomen die voor schaduw zorgen. We zouden overgeleverd zijn aan de brandende zon en er niet in de zomer moeten lopen. Maar ja, we zijn nu hier en we lopen naar Santiago. Het duurt twee uur voor we Burgos echt achter ons gelaten hebben. Bebouwing, nieuwe autosnelwegen en electriciteitsmasten maken dit stuk er niet aantrekkelijk op. Na Tardajos begint de verlatenheid. We lopen over een stoffig zandpad met veel ongelijke kiezels en stenen waardoor het lopen soms moeizaam gaat. In het glooiende landschap met kale en droge akkers zijn er nauwelijks bomen te bekennen. Maar na Burgos, na de overvolle straatjes met druk pratende Spanjaarden is deze dorre omgeving een oase voor me. Een oase van rust en verlatenheid. Het gehucht Hornillos del Camino doorbreekt deze verlatenheid even. Een smal straatje met huizen die net zo grauw en stoffig zijn als het landschap. Een paar keer krijgen we 'buenas dias' en 'buen camino' toegeroepen en daarna lopen we weer alleen. Rond half vier bereiken we Hontanas. De particuliere pelgrimsherberg 'El Puntido' heeft twee slaapzaaltjes voor acht personen en vier tweepersoonskamers. Vijf euro per persoon voor een bed in een slaapzaal en 22 euro voor een tweepersoonskamer. We hoeven niet lang na te denken. Vannacht liggen wij weer prive. We zijn de enige. Twee Duitse vrouwen, 40 en 57 jaar oud, twee Italiaanse mannetjes van dik zestig jaar, een Spaans echtpaar van middelbare leeftijd, allemaal nemen ze de slaapzaal. Zelfs de Franse vrouw met haar zoon, die we in San Juan de Ortega ontmoet hebben ligt op de slaapzaal. In San Juan de Ortega klaagde ze steen en been over de slechte voorzieningen. Het was er koud en vochtig, ze zou er reuma van krijgen. Bovendien was het veel te rumoerig waardoor ze slecht sliep. Oordopjes kon ze niet gebruiken want daar gingen haar oren van suizen.
Moeten pelgrims afzien? Moeten pelgrims lijden? Is het zelfkastijding om tussen snurkende mannen te gaan liggen met je zoon of is het geldgebrek of zuinigheid. Ik betaal graag twaalf euro extra voor een goede nacht. Wij liggen lekker prive!