Nog 500 kilometer: andere pelgrims.

\'Als God je komt halen,
zo ver van huis,
dan kun je niet verdwalen,
dan ben je thuis.\'

Dit is te lezen bij het gedenkteken van een pelgrim uit Belgie voor wie de Pyreneen een maatje te groot waren. Er staat niet bij waaraan hij bezweken is. Een hartaanval, aangereden door een auto? Hij is niet de enige die Santaigo niet haalt. De meesten die Santaigo niet halen kunnen het gelukkig wel navertellen.
Blijkbaar was het geloof een belangrijke reden voor de Belg om naar Santiago te lopen. Dit geldt zeker niet voor alle pelgrims die we ontmoet hebben. In een klein plaatsje, net in Spanje, hebben we een half uurtje op een terras gezeten met een dikke Duitser die veel te klagen had.
\'Ik heb problemen om mijn rugzak goed te dragen op mijn heupen. Er zit te veel vet op waardoor de heupband geen grip heeft. Hierdoor moet ik mijn schouders extra belasten. Het eten vind ik ook te duur. We kunnen hier dan wel zelf koken maar er is hier geen winkel om spullen te kopen. Alles is hier duur.\'
In het half uurtje dat we hem hebben aangehoord heeft hij twee bier gedronken en een half stokbrood met worst gegeten. We hebben hem een goede tocht gewenst en gelukkig niet meer gezien.

Het Spaanse gedeelte van onze tocht zouden we op een goedkope manier kunnen doen. Voor zes euro per persoon kun je overnachten in een zogenaamd pelgrimshuis (onze poes Bonk zit nu voor zes euro per dag in een dierenpension, hij zit daar \'all-inclusive\'). Met tien tot honderd mensen gezellig in een slaapzaal. Ideaal als je van snurkende mannen houdt, \'s nachts niet naar het toilet hoeft en voor zes uur wilt opstaan. Soms hebben we geen keuze. Sommigen hebben geen keuze omdat ze uit een land komen waar salarissen een stuk lager liggen dan in Nederland. Zoals bijvoorbeeld voor de Hongaarse Elisa. Ze is natuurarts.
\'De Spaansen route ligt op een aantal energielijnen. Als ik er overheen loopt stroomt mentale energie mijn lichaam in. Deze energie kan ik in Hongarije doorgeven aan mijn patienten.\'
Elisa heeft weinig wandelervaring. De eerste dag dat we haar zagen lopen had ze twee stokken waarmee ze zich moeizaam voortbewoog. Ze liep zowel met haar voeten als haar armen. De tweede dag liep ze op sandalen omdat ze last had van haar voeten. De derde dag waren haar voeten ingetaped en kon ze bijna niet meer vooruitkomen. Daarna hebben we ze niet meer gezien. Hopelijk houdt ze nog wat energie over voor haar patienten in Hongarije.

Het merendeel van de pelgrims komt uit Italie en Spanje. Doordat ze meestal in een groep zitten en wij te weinig Spaans en geen Italiaans kunnen is het lastig om contact met ze te krijgen. Tijdens het avondeten in de pelgrimsherberg van Redecilla del Camino zitten we aan tafel met een jonge Spanjaard die twee maanden in Diemen, Nederland stage heeft gelopen. Hij vindt het erg bijzonder en leuk dat we helemaal van huis uit naar Santiago lopen en wil een foto van ons.
\'Veel Spanjaarden lopen de Camino vanuit geloofsovertuiging\', vertelt hij. \'Kerken organiseren wandel- en fietstochten voor hun gelovigen naar Santiago. 95% van de Spanjaarden is actief katholiek\', meldt hij trots. Om hem niet teleur te stellen, vertellen we maar niet dat we niet gelovig zijn.

Wat opvalt is dat er veel pelgrims onder de vijfendertig jaar zijn. In Nederland zijn we twee maal naar een bijeenkomst geweest van het Jacobusgenootschap (mensen die naar Santaigo lopen of fietsen worden daar vaak lid van omdat het genootschap veel ervaring en informatie heeft over de tocht). Tijdens deze bijeenkomten was het overgrote deel met de VUT of zou binnenkort met de VUT gaan. We voelden ons daar eigenlijk niet echt thuis. Nu, in Spanje, behoren we ineens tot de senioren. Maar, we voelen ons nog jong. We hebben 2000 kilometer meer gelopen dan de anderen omdat we van huis uit vertrokken zijn. Voor ons is het nog maar een kleine 500 kilometer. De andere pelgrims zeggen \'Jezus Christus, nog 500 kilometer!\'