Peter de pelgrim

Tot nu toe, na ruim zes weken, hebben we nog maar 1 andere pelgrim ontmoet die te voet naar Santiago gaat. Deze pelgrim heet Peter. We hebben Peter ontmoet via internet. Hij zat naast ons in het internetcafe in Reims. Hij voor ons duidelijk herkenbaar als pelgrim: sandalen, korte broek, gebruind hoofd. Hij was, net zoals wij, 29 mei vertrokken vanuit nederland, samen met zijn vrouw Marjan. Helaas heeft ze hem na een paar weken moeten verlaten vanwege problemen met haar voeten. Peter vertelt ons uitgebreid hoe haar voeten eruit zagen: blaren, met daaronder weer blaren. Ik heb zelf de eerste twee weken wat last gehad van blaren. Deze kon ik 's avonds steeds goed doorprikken met mijn blarenprikker. Na twee weken zijn deze blaren veranderd in brokken eelt, waar ik sinds die tijd geen last meer van heb.

Toen we aan onze tocht begonnen hadden we verwacht dat het drukker zou zijn op de route. Vooral het Spaanse gedeelte zou erg druk zijn, maar ook in Frankrijk hadden we wel verwacht meer mensen tegen te komen. Het blijkt dat er nu echter maar weinig pelgrims te voet onderweg zijn. Net onder Reims zijn we een Belg tegengekomen die terug naar huis aan het lopen was. Hij vertelde dat hij drie dagen daarvoor een andere pelgrim was tegengekomen.
We zijn wel een paar een paar mensen tegengekomen die de tocht in etappes lopen. Twee nichtjes van tegen de 70 uit Amsterdam lopen ieder jaar twee weken. 'ik denk niet dat we Santiago ooit nog zullen halen', verzuchtte de oudste van de twee. Ook zijn we een stel tegengekomen uit Maastricht. Zij lopen nu tot Reims en hebben een paar jaar geleden een stuk in Spanje gelopen. Ze denken dat ze geen verlof kunnen krijgen van hun werkgever.

Peter, onze pelgrim, is gestopt met werken. Hij is 59 jaar oud en zal tijdens deze tocht nagaan wat hij hierna wil gaan doen. Voor ons geldt dat niet. Wij gaan 2 oktober weer gewoon aan de slag.

Gedurende een week zijn we Peter iedere dag tegengekomen en hebben we samen 's avonds gegeten. In Vezelay stonden we voor de keuze: nemen we de zuidelijke route of de noordelijke. Beiden komen na ongeveer 300 kilometer weer bijeen. De zuidelijke is 40 kilometer langer en gaat wat meer door de heuvels. Wij besluiten de zuidelijke route te nemem, Peter de noordelijke. De enige echte andere pelgrim die we ontmoet hebben heeft ons dus verlaten. Of we hem onderweg nog zullen tegenkomen, geen idee.

Het heeft ook veel voordelen als je zo ongeveer de enige pelgrim bent. Koop je onderweg twee bananen dan krijg je die gratig en wordt je nog 'bon courage' toegewenst. Soms krijg je als pelgrim korting in een hotel, of kun je in een klooster overnachten, gezellig bij de nonnen. In Vezelay hebben we twee nachten doorgebracht in het klooster van de Franciscanen. De hoofdnon, ongeveer 75 jaar oud, wilde Arlen, Peter en mij in 1 kamer stoppen. Ik gaf aan twee mannen op een kamer een beetje veel te vinden, waardoor Arlen en ik een tweepersoonskamer kregen. Peter heeft toen alleen gelegen.

We verwachten tot Spanje weinig tot geen andere pelgrims tegen te komen en zullen dus met zijn tweeen verder gaan, of het moet zijn dat Peter de pelgrim weer op ons pad verschijnt.