Allez les Blues

Ze zouden wereldkampioen worden. Dat wist hij zeker. Zidane zou het winnende doelpunt scoren, met zijn hoofd. De hotelier van 'Le vieux Puits' in Saint-Pierre-le-Moutier had er alle vertrouwen in. We konden vanavond op het terras voor het hotel eten en voetballen kijken. Het wordt een 'bon fete', beloofde hij. Zijn hele familie zou komen.
Om zeven uur zitten we, samen met een verdwaalde Engelsman, nog alleen op het terras. Een uit het raam bungelend televisiekabeltje is het enige dat erop wijst dat hier binnen een uur een mooi feest gaat beginnen. Als wij om half acht aan ons voorgerecht zitten wordt de TV op een tafeltje bij het raam geplaatst. Een kwartier later, tegelijk met het opdienen van ons hoofdgerecht komt de familie aanzetten. Drie auto's vol. Oma, wat ooms, tantes, neefjes en het jongste kleinkind, nog geen negen maanden oud bestormen het terras. Tafels en stoelen worden verzet om goed voor de TV te kunnen zitten. Dat levert nog het nodige geschuif op want midden op het terras ligt de grote waterput waar het hotel haar naam aan dankt. De put, niet meer dan een laag rond muurtje van grote stenen en een groot gapend gat, wordt alleen nog als echoput gebruikt. 's Middags vroeg ik nog aan de hotelier of dit niet gevaarijk was, zo'n put op het terras. Er was nog nooit iets misgegaan en het was handig voor lastige klanten, was zijn nonchalante antwoord.

'Allez les blues!'
Twee jongens van een jaar of veertien verschijnen in vol ornaat voor het raam op de eerste verdieping. Blauwe voetbalshirts aan, de Franse vlag om de schouders en het blauw-wit-rood op de wangen geschilderd. Inmiddels schalt het volkslied uit de TV. Het feest kan beginnen. De dikke tante, moeder van de baby, zingt uit volle borst mee. Ze zit recht voor de TV, met de baby in een grote kinderwagen naast haar. Oma is in een rolstoel rechts naast de TV geparkeerd. Ik vraag me af of ze wat kan zien, maar ze lijkt alleen oog te hebben voor haar jongste kleinkind. Oma is klein en mollig. Ze zwaait met haar linkerhand naar de baby en trekt grijnzende gezichten. Als ze haar tanden te ver ontbloot komt haar kunstgebit los te zitten en vallen haar boventanden met een klak op haar ondertanden. Ze is het gewend. Met een smakkend geluid weet ze alles weer op haar plaats te krijgen. De baby kraait vrolijk en lijkt met een handje terug te zwaaien. Het wordt me niet duidelijk wie nou wie imiteert.
Als wij met ons toetje in de hand erbij willen komen zitten wordt meteen de kring groter gemaakt zodat er voldoende plek is. Iedereen schuift op, behalve de tante met haar baby. Zij blijft recht voor de TV zitten en de baby blijft naast haar. Nog net voor de aftrap komen twee jonge kerels van een jaar of 22 aanzetten. Ook familie waarschijnlijk want iedereen wordt gezoend, ooms en tantes, maar oma eerst. Dat het voetbal al begonnen is belemmert hen niet deze sociale verplichting te vervullen. Ook wij worden niet overgeslagen, maar gelukkig wordt onze begroeting beperkt tot een handdruk.

Penalty! De wedstrijd is nog geen tien minuten aan de gang. Wie gaat hem nemen? 'Zizou, zizou!', roepen de twee uitgedoste jongens. Oma wordt er zenuwachtig van en probeert haar pakje sigaretten te pakken dat op het tafeltje met de TV ligt. Het ligt net te ver weg voor haar en ze schommelt een beetje naar voren om er toch bij te kunnen. Zidane legt de bal op de penaltystip en loopt een paar passen naar achteren. Iedereen houdt zijn adem in, behalve oma. Ze wil zich naar haar sigaretten trekken en dat lukt. De rolstoel zet zich langzaam in beweging. Tot verbazing van oma zelf rolt de stoel door, voorlangs de TV. Zidane schiet. De hele familie probeert om oma heen te kijken om te zien of de penalty zit. Oma probeert met haar voeten de rolstoel tot stilstand te brengen, maar door het schuin aflopende terras en haar te korte benen lukt dit niet. Met een gezicht dat om hulp schreeuwt, maar waar geen geluid uit komt rolt oma voor de familie langs en koerst ze recht af op de oude waterput. 'But?', wordt er vragend geroepen. Is het een doelpunt? De keeper staat met de bal in zijn hand. Oma rolt verder maar dat vindt niemand belangrijk. Oma's blik is nu wanhopig op mij gericht. Nog even en ze knalt tegen de waterput aan. Er was nog nooit iets misgegaan, had de hotelier gezegd. Waarom doet niemand van de familie iets? 'Cest une but ou non?', dat is de belangrijkste vraag op dit moment. Ik zie in een flits oma uit de rolstoel kieperen en over het muurtje van de waterput tuimelen. Zou de rolstoel daarvoor voldoende vaart hebben? Ik durf het antwoord niet af te wachten, spring op en grijp de rolstoel, net voor deze tegen de waterput botst. 'Cest une but! But!' wordt er geroepen. Oma steekt haar arm met gebalde vuist in de lucht. Het wordt me niet duidelijk of ze dit doet uit vreugde voor het doelpunt of uit woede dat niemand van de familie haar te hulp is geschoten. Maar het is 1-0 voor Frankrijk. Gejuich bij de hele familie. Oma is niet belangrijk. Nu kijk ik Jeannette aan met een blik waarmee ik om hulp vraag. Wat moet ik met oma? 'Zet haar dan terug', zegt Jeannette. Er zit niets anders op. De familie viert feest.
De hotelier loopt af en aan met eten en drinken. Hij ziet niet dat Italie de gelijkmaker scoort. Het terras valt stil. Gaat Frankrijk dit wel redden? In de rust gaan de twee uitgedoste jongens samen met nog twee andere neefjes op het pleintje voor de kerk een balletje trappen. Als de tweede helft begint komen ze niet meer kijken. Zelf voetballen is blijkbaar leuker. Oma blijft zwaaien naar de baby, twee ooms zijn verhuisd van het terras naar de bar en twee tantes zijn gezellig met elkaar aan het keuvelen. Jeannette, ik, de verdwaalde Engelsman en de baby lijken de enigen die nog aandacht hebben voor de wedstrijd. Zelfs bij de verlenging keert de aandacht niet terug en wij besluiten op onze hotelkamer het vervolg af te kijken. Kunnen we vast onze rugzakken inpakken voor morgen. Liggend in bed mist Wiltord de tweede penalty voor Frankrijk. Italie wint. Het blijft stil op het terras.