De voorbereiding

De wind gaat dwars door mijn broek heen en snijdt in mijn gezicht. Twee dagen geleden is de lente begonnen maar het weer trekt zich hier niets van aan. Het heeft vannacht weer gevroren. Ik loop zwijgend naast Jeannette op de kaarsrechte weg langs het Leopold kanaal. Er komt geen eind aan. Elke boom die we passeren lijkt ons geen meter verder te brengen. De bomenrij blijft eindeloos en het stipje in de verte, het lichtpuntje waar de bomenrij lijkt op te houden, komt niet dichterbij.
'Gaat het?' vraag ik aan Jeannette.
Ze loopt iets langzamer dan ik van haar gewend ben.
'Ik heb een beetje last van mijn kleine teen.'
Gisteren heeft ze een blaar opgelopen. Na één dag lopen. Ik heb een beurse plek net boven mijn rechterbil waar mijn rugzak nu hinderlijk tegenaan duwt. En wij willen naar Santiago lopen. Alle wandelvakanties van de afgelopen jaren ten spijt. Alle weekenden die we gewandeld hebben, niets zal ons kunnen vrijwaren van pijntjes en klachten. Schoenen die toch nog net niet voldoende ingelopen zijn, een rugzak die net iets anders is ingepakt, als je er maar lang genoeg mee loopt dan ga je vanzelf wel wat voelen. Terwijl ik wandelend naar het water van het Leopold kanaal staar denk ik aan de bijeenkomsten van het Nederlands Genootschap van Sint Jacob waar we geweest zijn. Dat waren leuke bijeenkomsten. Ineens zit je daar temidden van mensen die soortgelijke plannen hebben of deze al uitgevoerd hebben. Verhalen van pelgrims die de tocht volbracht hebben. Verhalen van pelgrims die op hebben moeten geven. Een gepensioneerde man vertelde hoe hij aan de tocht begon, samen met zijn dertig jaar oude zoon. Na bijna duizend kilometer hebben ze op moeten geven. Een knie bleek niet bestand tegen het dagelijkse wandelritme. Bandages, kortere wandeldagen, rustdagen, het bleek allemaal niet te helpen. De pijn werd ondraaglijk en de tocht werd afgebroken. Het was niet de knie van de gepensioneerde die het begaf, maar van zijn zoon. Ik prentte het in mijn hoofd: 'Tegenslagen komen juist waar je ze niet verwacht'. Helpt het om er op voorbereid te zijn?
'Wil je ook een broodje?' vraagt Jeannette.
Daar heb ik inderdaad wel trek in. Het ontbijt vanochtend was niet bepaald een feest. Drie sneetjes brood, welgeteld één plakje kaas en één plakje ham per persoon. Pension Hof van Sluis was een sobere plek. Toen we gisterenavond aankwamen maande een briefje op de voordeur ons tot geduld.
'Ik ben slecht ter been, dus wacht svp even na het bellen.' stond erop.
Na twee keer bellen en hard kloppen op het raam zagen we eindelijk een dikke vrouw met een trekkend been langzaam naar de voordeur toe komen. Het briefje op de deur had beter ook kunnen waarschuwen voor doofheid. Ze liet ons zwijgzaam binnen, sleepte zich naar een tafel en liet zich op een stoel zakken.
'Neem ook een stoel.' gebood ze.
Ze schreef een kwitantie uit voor 40 euro, inde het geld en gaf ons de sleutels. De rest wees zich wel vanzelf. Vanochtend lag ze uitgeteld op de bank toen we voor het ontbijt beneden kwamen. Kreunend werkte ze zich overeind en met korte piepende ademstoten sleepte ze zich van de keuken naar de ontbijttafel en weer terug om het onbijt klaar te zetten. In het licht van de laaghangende ochtendzon die door een smoezelig raam naar binnen scheen zag ik druppeltjes uit haar mond sproeien toen ze hijgend 'alsjeblieft' mompelde terwijl ze het schaaltje met ham en kaas neerzette. Zouden we op weg naar Santiago met grotere ontberingen te maken krijgen?
'Straks, als we naar Santiago lopen zijn we hier blij mee.' Zei ik tegen Jeannette. Ze keek me bedenkelijk aan.

Ineens zien we nummer 10 op een brievenbus staan. Een bordje met 'Bed en ontbijt' neemt alle twijfel weg. Hier is het al. Zeker drie kilometer eerder dan verwacht, maar zeker niet minder welkom. Onze overnachtingsplek van 'Gezinnen op de fiets', de Vlaamse variant van 'Vrienden op fiets'. Als we naar het huis lopen doet een bebaarde man met halflang golvend haar de schuifpui al open. Hij steekt zijn hand uit.
'Hallo wandelaars, welkom. Ik ben Marc.'
Hij zet koffie en maakt de koekjestrommel voor ons open. Dan verontschuldigt hij zich al voor morgenvroeg. We zullen alleen ontbijten want onze gastheer en gastvrouw moeten al om half zeven weg. Maar de ontbijttafel zal gedekt zijn en we kunnen door de voordeur naar buiten. Mochten we iets vergeten zijn dan ligt de sleutel van de voordeur in het schuurtje in het kastje rechts van de deur.