We gaan!
Door: Arlen
Blijf op de hoogte en volg Arlen
15 Oktober 2005 | Nederland, Amsterdam
'Ik mag weg, het is geen probleem!'
Jeannette klinkt uitbundig aan de telefoon. Ze heeft zojuist met haar baas gesproken en heeft toestemming om de komende zomer vier maanden onbetaald verlof op te nemen. Het was helemaal geen probleem. Geen grote mitsen en maren. Geen beren op de weg. Geen mug veranderd in een olifant.
Vanochtend heb ik haar nog moed ingepraat. Binnenkort worden bij haar op het werk de plannen voor 2006 gemaakt en dan is het wel handig om rekening te houden met vier maanden onbetaald verlof. Nu was voor haar het moment aangebroken om onze plannen aan te kaarten. Een paar weken geleden had ik dat al bij mij op het werk gedaan. Gelukkig waren er ook bij mij geen grote bezwaren. Dat had ik ook niet verwacht, maar het is ook erg prettig als het soepel loopt.
'Ja, maar jij bent ambtenaar. Bij jou kunnen ze dat niet weigeren.'
Jeannette was niet zeker van haar zaak. Bij haar lag de situatie ook anders. Vijf jaar geleden is ze ontslagen omdat ze vier maanden verlof op wilde nemen. We werkten allebei voor TNO en hadden dankbaar gebruik gemaakt van de regeling om verlofdagen te sparen voor een sabbatical. Ik mocht mijn verlof opnemen. Jeannette niet. De directeur wilde niet meewerken. Als Jeannette haar in jaren bij elkaar gespaarde verlof zou opnemen zou er minder omzet gemaakt worden. Een arbeidsconflict en ontslag was het gevolg. We zijn wel vier maanden weg geweest.
'Je moet wel een erg slecht leven hebben geleid dat je dit moet doen.' Zei mijn baas. 'Weet je wel waar je aan begint.'
Nee, dus. Dat weet ik niet. Honderd dagen lang vijfentwintig kilometer per dag. Onze langste wandelvakantie was de Trans Pennine Trail in Engeland, onderdeel van de E8. Een Europese wandelroute van Ierland naar Turkije. We liepen van Liverpool naar Hull, 363 kilometer in dertien dagen, zonder rustdag. Gemiddeld achtentwintig kilometer per dag. Naar Santiago de Compostela is zeven keer zo lang. Als we in dit tempo naar Santiago lopen en elke twee weken één rustdag nemen dan komen we na veertien weken lopen aan in Santiago.
Waarom doen we dit? Waarom wil ik dit? Waarom lopen mensen naar Santiago de Compostela? Sinds de negende eeuw lopen mensen naar deze plek. Tot ver na de Middeleeuwen was het geloof de belangrijkste drijfveer. Hoewel lang niet alle pelgrims uit de Middeleeuwen uit geloofsovertuiging liepen. Er waren broodpelgrims. Pelgrims die voor geld liepen. De rijken betaalden een pelgrim en kochten zo hun aflaat. Sommige werden verplicht de tocht te lopen. Het werd ze opgelegd als straf voor een gepleegd misdrijf. Hoeveel broden zou je moeten stelen om deze straf opgelegd te krijgen? Dat zijn dan weer hele andere 'broodpelgrims'. Zou je er in die tijd een moord mee hebben kunnen afkopen? En ging er dan iemand mee om de gestrafte te controleren? Het moet een bonte stoet mensen zijn geweest: gelovige, commerciële en criminele pelgrims bij elkaar.
Maar waarom lopen mensen hedentendage deze tocht? Op de website www.santiago-compostela.net kunnen pelgrims die de tocht volbracht hebben een boodschap achterlaten op de pagina 'Why I did the Camino'. De korte stukjes die daar staan geven geen logische reden om de tocht te maken. Het is de uitdaging, de ervaring van een lange tocht, de ontmoetingen onderweg.
Ik heb ook geen logische reden. Ik doe dit niet uit geloofsovertuiging, zoals de pelgrims van vroeger. Ik ben ook geen broodpelgrim, maar betaal mijn eigen tocht. Ik vind het ook zeker geen straf, tenminste, nu nog niet.
Doe ik dit om te vluchten? Om tijdelijk niet te hoeven deelnemen aan onze maatschappij? Tijdelijk een ander leven. Opstaan, ontbijten, vertrekken, wandelen, aankomen, douchen, eten, drinken, slapen. Elke dag opnieuw. Misschien een keer niet douchen, misschien een keer niet ontbijten. Misschien zelfs een keer niet eten en niet slapen. Het leven teruggebracht tot zijn essentie: 'Wat eet ik, waar slaap ik?' Verder hoef ik nergens aan te denken. Dat geeft rust. Rust die onze meerkeuzesamenleving niet meer geeft. We moeten steeds meer keuze's maken, terwijl we de consequenties niet eens kunnen overzien. 'Welke zorgverzekering nemen we, een eigen risico of niet, kiezen we de levensloopregeling of spaarloon, groene of grijze stroom en van welke leverancier?' Elke extra keuzemogelijkheid geeft onzekerheid. 'Heb ik wel de juiste keuze gemaakt? Heb ik de goedkoopste? Heb ik het beste?' En wat dit jaar de beste keuze was is volgend jaar misschien weer anders. Het is prettig als er iets te kiezen is, maar er zijn grenzen aan
keuzevrijheid. Onze tocht naar Santiago geeft ons bevrijding van keuzevrijheid. Vanaf het moment dat we huisdeur achter ons dichttrekken hoeven we niet veel meer te kiezen. We hebben nog slechts één doel. Lopen naar Santiago de Compostela. Dat geeft rust. Tijd om aan andere dingen te denken. Tijd voor reflectie.
Jeannette klinkt uitbundig aan de telefoon. Ze heeft zojuist met haar baas gesproken en heeft toestemming om de komende zomer vier maanden onbetaald verlof op te nemen. Het was helemaal geen probleem. Geen grote mitsen en maren. Geen beren op de weg. Geen mug veranderd in een olifant.
Vanochtend heb ik haar nog moed ingepraat. Binnenkort worden bij haar op het werk de plannen voor 2006 gemaakt en dan is het wel handig om rekening te houden met vier maanden onbetaald verlof. Nu was voor haar het moment aangebroken om onze plannen aan te kaarten. Een paar weken geleden had ik dat al bij mij op het werk gedaan. Gelukkig waren er ook bij mij geen grote bezwaren. Dat had ik ook niet verwacht, maar het is ook erg prettig als het soepel loopt.
'Ja, maar jij bent ambtenaar. Bij jou kunnen ze dat niet weigeren.'
Jeannette was niet zeker van haar zaak. Bij haar lag de situatie ook anders. Vijf jaar geleden is ze ontslagen omdat ze vier maanden verlof op wilde nemen. We werkten allebei voor TNO en hadden dankbaar gebruik gemaakt van de regeling om verlofdagen te sparen voor een sabbatical. Ik mocht mijn verlof opnemen. Jeannette niet. De directeur wilde niet meewerken. Als Jeannette haar in jaren bij elkaar gespaarde verlof zou opnemen zou er minder omzet gemaakt worden. Een arbeidsconflict en ontslag was het gevolg. We zijn wel vier maanden weg geweest.
'Je moet wel een erg slecht leven hebben geleid dat je dit moet doen.' Zei mijn baas. 'Weet je wel waar je aan begint.'
Nee, dus. Dat weet ik niet. Honderd dagen lang vijfentwintig kilometer per dag. Onze langste wandelvakantie was de Trans Pennine Trail in Engeland, onderdeel van de E8. Een Europese wandelroute van Ierland naar Turkije. We liepen van Liverpool naar Hull, 363 kilometer in dertien dagen, zonder rustdag. Gemiddeld achtentwintig kilometer per dag. Naar Santiago de Compostela is zeven keer zo lang. Als we in dit tempo naar Santiago lopen en elke twee weken één rustdag nemen dan komen we na veertien weken lopen aan in Santiago.
Waarom doen we dit? Waarom wil ik dit? Waarom lopen mensen naar Santiago de Compostela? Sinds de negende eeuw lopen mensen naar deze plek. Tot ver na de Middeleeuwen was het geloof de belangrijkste drijfveer. Hoewel lang niet alle pelgrims uit de Middeleeuwen uit geloofsovertuiging liepen. Er waren broodpelgrims. Pelgrims die voor geld liepen. De rijken betaalden een pelgrim en kochten zo hun aflaat. Sommige werden verplicht de tocht te lopen. Het werd ze opgelegd als straf voor een gepleegd misdrijf. Hoeveel broden zou je moeten stelen om deze straf opgelegd te krijgen? Dat zijn dan weer hele andere 'broodpelgrims'. Zou je er in die tijd een moord mee hebben kunnen afkopen? En ging er dan iemand mee om de gestrafte te controleren? Het moet een bonte stoet mensen zijn geweest: gelovige, commerciële en criminele pelgrims bij elkaar.
Maar waarom lopen mensen hedentendage deze tocht? Op de website www.santiago-compostela.net kunnen pelgrims die de tocht volbracht hebben een boodschap achterlaten op de pagina 'Why I did the Camino'. De korte stukjes die daar staan geven geen logische reden om de tocht te maken. Het is de uitdaging, de ervaring van een lange tocht, de ontmoetingen onderweg.
Ik heb ook geen logische reden. Ik doe dit niet uit geloofsovertuiging, zoals de pelgrims van vroeger. Ik ben ook geen broodpelgrim, maar betaal mijn eigen tocht. Ik vind het ook zeker geen straf, tenminste, nu nog niet.
Doe ik dit om te vluchten? Om tijdelijk niet te hoeven deelnemen aan onze maatschappij? Tijdelijk een ander leven. Opstaan, ontbijten, vertrekken, wandelen, aankomen, douchen, eten, drinken, slapen. Elke dag opnieuw. Misschien een keer niet douchen, misschien een keer niet ontbijten. Misschien zelfs een keer niet eten en niet slapen. Het leven teruggebracht tot zijn essentie: 'Wat eet ik, waar slaap ik?' Verder hoef ik nergens aan te denken. Dat geeft rust. Rust die onze meerkeuzesamenleving niet meer geeft. We moeten steeds meer keuze's maken, terwijl we de consequenties niet eens kunnen overzien. 'Welke zorgverzekering nemen we, een eigen risico of niet, kiezen we de levensloopregeling of spaarloon, groene of grijze stroom en van welke leverancier?' Elke extra keuzemogelijkheid geeft onzekerheid. 'Heb ik wel de juiste keuze gemaakt? Heb ik de goedkoopste? Heb ik het beste?' En wat dit jaar de beste keuze was is volgend jaar misschien weer anders. Het is prettig als er iets te kiezen is, maar er zijn grenzen aan
keuzevrijheid. Onze tocht naar Santiago geeft ons bevrijding van keuzevrijheid. Vanaf het moment dat we huisdeur achter ons dichttrekken hoeven we niet veel meer te kiezen. We hebben nog slechts één doel. Lopen naar Santiago de Compostela. Dat geeft rust. Tijd om aan andere dingen te denken. Tijd voor reflectie.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
