Het idee

Ik weet niet meer wanneer ik voor het eerst hoorde van de pelgrimstocht naar Santiago de Compostela. Ik weet wel wanneer ik, samen met Jeannette, verslingerd ben geraakt aan het lopen van LAW's, lange afstand wandelpaden. Maar dat was niet eens het begin. Nog jaren daarvoor, het moet begin jaren negentig zijn geweest kreeg Jeannette een tip van een collega. NS wandeltochten. Lopen van station naar station, terug met de trein of soms terug met de bus. Het was reuze makkelijk. Op het NS-station kreeg je een boekje met een kaartje en een beschrijving. De route was bovendien rood-wit gemarkeerd. Er was er één van Den Haag naar Wassenaar. Dat kan niet leuk zijn, dacht ik, wandelen door zo'n stedelijk gebied. Maar het was leuk. En het verbaast me nog steeds dat je van Den Haag centraal station naar Wassenaar kunt lopen door zoveel natuur en groen. Tijdens die allereerste NS-wandeling maakten we ook, onbedoeld, kennis met het Hollands Kustpad, Hoek van Holland - Den Helder. We hadden koffie gedronken in het koffiehuis Meijendel in de duinen en vlak daarna zijn we verkeerd gelopen. Volgens de routebeschrijving moesten we een heuveltje op, en daarna weer verder, ons pad vervolgen. Wilden we dat heuveltje op? Nee, zo te zien hadden we van daaruit toch geen bijzonder uitzicht. Recht voor ons, links naast het pad stond een klein paaltje met de rood-witte markering die we moesten volgen. Zonder op het kaartje te kijken liepen we verder. Toch handig dat die markering er was want de beschrijving was niet zo erg duidelijk en klopte ook niet helemaal meer met waar we liepen. Na een uur werd mijn argwaan zo groot dat ik toch nog eens goed gingen kijken. Ik begreep er niets van. We volgden toch de rood-witte markering!? Wassenaar leek niet echt dichterbij te komen. De kaart bood uitkomst. Het heuveltje, een uur terug, was niet zomaar een uitzichtspunt. We hadden aan de overkant verder moeten gaan! Pas toen drong het tot me door dat we de rood-witte markering van het Hollands Kustpad aan het volgen waren. We zaten op de route naar Den Helder. Ik kon me niet voorstellen dat er mensen waren die dat helemaal liepen.

Jaren later hadden we bijna elke NS-wandeling in Nederland gelopen, inclusief de tweedaagse tochten. Het is het jaar 2001. In september wilden we een weekje weg. Maar we hadden geen zin in een korte vliegvakantie. Al dat gedoe. Vakantiestress. Maar wat dan? Uit de boekenkast rolde ineens het LAW Peellandpad. Jeannette had dat ruim een jaar geleden op de Op Pad beurs gekocht. 160 kilometer van Den Bosch naar Roermond. Ineens leek het me wel wat. Gewoon zes dagen wandelen. Niks nadenken over wat we elke dag op vakantie zouden gaan doen. Opstaan, ontbijten, vertrekken, wandelen, aankomen, douchen, eten, drinken, slapen. Dat zou ons ritme worden. Op zeven september liepen we Roermond binnen. De voeten gevoelig, de benen zwaar, het lichaam moe. Maar het hoofd leeg, geestelijk uitgerust en voldaan. Het NS station stond vol met militairen. Dikke grijze snorren op diep gekloofde gezichten onder groene baretten. Blinkende onderscheidingen op de linkerborst. Stevige houten wandelstokken strak naast het lichaam. De gemiddelde leeftijd dik boven de zeventig. Zij wilden ook in onze trein. Was er wel een zitplaats voor iedereen? Moesten wij dan opstaan voor deze oudgedienden? Zij hadden geen zes dagen gewandeld. Wij wel.
Nog dezelfde maand liepen we het Twentepad. Een rondje van 90 kilometer. In december begonnen we met het bekendste pad van Nederland. Het Pieterpad. We waren gegrepen door het lange-afstand-wandel-virus. Dan blijkt dat dit geen Nederlands virus is. Virussen kennen geen grenzen. Nederlandse LAW-paden sluiten aan op Belgische grote routepaden (GR). Belgische GR-paden sluiten aan op Franse 'sentiers de grande randonnée'. Er zijn E-wegen, wandelpaden door Europa, zoals de E2: van Hoek van Holland naar Nice, ook bekend als de GR5 Noordzee - Riviera. Daar zijn we nog steeds mee bezig. Af een toe een vakantie om een stuk van de GR5 lopen. Een week, soms twee weken. Na een dag lopen ben ik er helemaal uit. Alsof ik al weken weg ben. En aan het einde van de vakantie is er de voldoening als we ons doel gehaald hebben. Als we gekomen zijn tot waar we dachten te komen. Maar tegelijkertijd is er teleurstelling. Weemoed. Het wandelen stopt. De tocht is ten einde. Maar ik wil verder lopen.

Dan hoor je over de pelgrimstocht naar Santiago de Compostela. Een eeuwenoude weg die je voert naar het graf van de apostol Jacobus in Noord-west Spanje. Al sinds de negende eeuw het doel van pelgrims. Zo'n tocht, 2500 kilometer lang, daar ga je over dromen. Dat wil je zelf een keer doen. Dat ga ik doen. Samen met Jeannette.