Stinkend fris

Om twee uur 's nachts gaat het onweren. Eerst alleen weerlicht, hoog in de lucht met een diep, donker gerommel, ver weg, maar na een uur heeft het onweer Saint Astier bereikt. Felle bliksemschichten en krakende donderslagen volgen elkaar in rap tempo op. Het is nog droog, maar dat blijft niet lang zo. Grote druppels vallen kletterend op het dak. Ik sta op en controleer of het niet binnenregent, maar het dak heeft een brede overstek en de wind staat goed. Het onweer houdt de hele nacht aan. Zelfs tijdens het ontbijt, dat we geserveerd krijgen op het overdekte terras aan het water, houdt het onweer nog aan. Maar snel daarna klaart de lucht. Het is droog en we gaan. Alles is nat, overal liggen plassen en het is fris. Na weken van hitte en droogte, een temperatuur van 35 graden en meer, voelt dit als de eerste sneeuw in december. Saint Astier laten we al snel achter ons en we lopen over een weggetje langs de spoorlijn. Via een tunneltje gaan we onder het spoor door. De weg houdt op en we moeten ons door het struikgewas wringen. Een lucht van oude urine dringt mijn neus binnen. Door het struikgewas komen we op een smal paadje dat bezaaid ligt met blikjes, flessen en wc-papier. Het onweer van vannacht heeft niet alles schoongespoeld. In een plas drijft een drol. Vijftig meter verder lopen we langs een paar grote stacaravans omgeven door oud ijzer. We lopen snel verder. Bij Jeannette ruik ik een frisse lucht, alsof ze net gedouched heeft. We zijn nog niet lang aan het wandelen deze ochtend, maar een dergelijke lucht ben ik op dit tijdstip van de dag niet meer gewend van haar.
'Wat ruik je fris', zeg ik.
'Alles ruikt frisser dan dat paadje van daarnet', antwoordt ze.
'Heb je je kleren gewassen met die shampoo van de Italiaan?'
Jeannette heeft twee kleine flesjes bij die ze onderweg steeds vult met shampoo. De flesjes waren bijna leeg en bij de Italiaan in Saint Astier stond vloeibare zeep op het toilet. Ze heeft een flesje helemaal bijgevuld. Vanochtend was ze vergeten dat het nog apart in haar broekzak zat. Ze heeft het flesje los in haar rugzak gestopt.
'Nee, ik heb die zeep nog niet gebruikt. Hoezo?'
'Laat maar.'
We lopen verder en komen bij maisvelden. Zonder waarschuwing zien we een flits, nog geen tel later gevolgd door een krakende donderslag. Het is bewolkt, maar het zag er niet erg dreigend uit. Er volgt nog een flits en instinctief duiken we wat ineen. Een paar grote druppels vallen uit de lucht. Snel trekken we onze regenjassen aan. Voor we onze rugzakken weer op de rug hebben valt het water met bakken uit de lucht. We lopen door een muur van regen en in een mum van tijd zijn mijn schoenen en sokken doorweekt. Zo snel als de regen begon, zo snel houdt het ook weer op. Het is droog, maar er staat nog een paar centimeter water op de weg. Nog geen vijf minuten later komen we bij de bar van camping 'Plein air Neuvicois'. Op het overdekte terras wring ik mijn sokken uit en ik bekijk de schade. Ik heb drijfnatte schoenen en een doorweekte broek, maar de inhoud van rugzak is droog. Jeannette gelooft het wel en heeft meer aandacht voor haar koffie.
Als we weer vertrekken drukken de natte schouderbanden van mijn rugzak koud op mijn schouders. Een zurige oude zweetlucht stijgt op. Zweet dat zich in bijna twee droge, hete maanden in de schouderbanden genesteld heeft komt nu vrij. Bij elke pas die ik zet veren de banden iets in en het is alsof een spuitbusje oud zweet verstuift onder mijn neus. Bij Jeannette ruik ik weer dezelfde frisse lucht als een uur geleden, maar nu nog sterker.
'Je ruikt fris', zeg ik weer.
'Wat wil je?', vraagt ze.
'Niks, je ruikt gewoon fris.'
'Wil je soms de berm in, zoals Han van Aalst voorstelde?'
'De natte berm? Na die bui van daarnet? Dat doen we wel een andere keer. Nee, ik weet het niet. Ruik je het zelf niet?'
'Ik ruik wel jouw zweet en dat ruikt niet fris.'
Dan zie ik onder aan de natte rugzak van Jeannette wat wit schuim hangen.