Altijd onderweg

Morgen lopen we naar Vezelay. Ik kijk er naar uit en ik zie er tegen op. Het is een mijlpaal op onze tocht, aankomen in Vezelay. We hebben al meer mijlpalen gehad. Klavervelden, bij Bergen op Zoom, tot daar waren we al een keer gelopen. Brussel, de Franse grens en Reims met zijn cathedraal waar we onze eerste rustdag genomen hebben. Maar dat waren slechts kleine mijlpaaltjes, betekenisloze hectometerpaaltjes, in vergelijking met deze mijlpaal. Een echte dikke mijlpaal. Eenderde van onze tocht zit erop. De eerste van drie etappes volbracht. Van huis uit naar Vezelay. Deze plaats was het vertrekpunt voor kruistochten en al sinds de elfde eeuw een belangrijke rustplaats voor pelgrims naar Santiago. Wij gaan er ook een rustdag houden. Een stempel halen voor onze compostela in de basiliek als bewijs dat we Vezelay aangedaan hebben. Dan gaat onze tocht weer verder. Starten we met de tweede etappe, van Vezelay naar Saint-Jean-Pied-de-Port, aan de voet van de Pyreneen. Dat is ook de reden dat ik opzie tegen onze aankomst in Vezelay. Het is een tussenstop. We gaan weer verder. We moeten weer verder om Santiago te halen. En hoewel elke wandeldag ons dichter bij ons einddoel brengt, voel ik dat niet zo. Wat maakt het uit of we nog 1682 of 1654 kilometer moeten lopen. Het is nog een klere-eind lopen. Voor mijn gevoel beginnen we aan het grote middenstuk. We zijn niet meer net begonnen. De nieuwigheid is eraf. We komen ook nog lang niet aan in Santiago. Het einddoel is nog niet in zicht. We zijn gewoon onderweg. Elke dag onderweg. Elke dag een nieuw vertrek.