Zacht slapen

We lopen al twee uur onafgebroken door de glooiende graanvelden. Het is bijna drie uur en de zon brandt genadeloos. Er is geen wolkje aan de hemel en er staat geen boompje of struikje langs het pad dat, al is het maar voor even, een beetje beschutting tegen de zon kan geven. Chateau-Porcien moeten we toch elk moment bereiken, maar nog niets wijst erop dat we in de nabijheid van een plaatsje komen. Ik ben blij dat we vanochtend weer vroeg zijn vertrokken. 's Ochtends vroeg, dan is het heerlijk lopen. De voeten voelen goed, de benen zijn weer fit en de lucht is fris. De laatste dagen wordt het rond elf uur echt warm. Hoe zal dit in Spanje op de hoogvlakte zijn?
Abrupt eindigt het zanderige karrespoor en staan we op een asfaltweggetje met links van ons de eerste huizen van Chateau-Porcien. Een paar honderd meter verder staan we op een kruispunt. Het postkantoor rechts en links een statig herenhuis. Als ik het kruispunt afspeur naar borden die ons informatie kunnen geven klinkt het uitbundig achter ons:
'Bonjour, jullie lopen de route Saint Jacques? Zoeken jullie een slaapplaats?'
Terwijl ik me omdraai mompel ik een bedeesde 'oui'. Een man van amper vijftig jaar oud met witte gymschoenen, groen poloshirt, strakke glimmende zonnebril en erg zwarte haren komt met een uitgestoken hand op ons afgelopen. Ik kan niet anders dan te denken dat hij zijn haren geverfd moet hebben.
'Ik zag het aan jullie Jacobsschelp. Je suis le Maire, volg me.'
Dus zo ziet een burgemeester van een dorp van amper duizend inwoners in de Franse Ardennen eruit. Ik had me iets veel oudbolligers voorgesteld. Grijze haren, stropdas. Het statige herenhuis blijkt het gemeentehuis te zijn, waar we even moeten wachten. Chateau-Porcien heeft geen hotel of pension. We zijn er op goed geluk naar toe gelopen. Niet dat we veel keus hadden. Dit plaatsje ligt dertig wandelkilometers van Signy l'Abbaye waar we vanochtend vertrokken zijn en de eerstvolgende plaats met oernachtingsmogelijkheid ligt nog eens vijftien kilometer verder. Stiekem maak ik me al een voorstelling van onze slaapplaats. Een gastenkamer in het gemeentehuis met een lekker zacht bed en een verfrissende douche. Zeker na afgelopen nacht zijn we hier hard aan toe. Signy l'Abbaye heeft ons teleurgesteld. Twee hotels en een 'Gite de groupe' zou het plaatsje rijk zijn. De Gite bestond niet meer, Hotel Auberge de l'Abbaye zat vol en hotel Le Gibergeon had alleen nog een grote kamer voor vier personen vrij die ze niet aan twee wandelaars wilde geven. Uiteindelijk bood het lokale VVV-kantoortje uitkomst. Op het zoldertje, tussen de folders en ander promotiemateriaal in mochten we onze slaapzakjes uitrollen over een opengevouwen kartonnen doos. Na de feesttent in Godarville (Belgie, zie foto bij het stukje Vrienden op de fiets) was dit al een hele vooruitgang.
'Sorry voor het wachten, kom, ik breng jullie naar jullie onderkomen.'
De burgemeester komt met een brede glimlach op ons afgelopen. In zijn linkerhand een sleutelbos. We gaan weer naar buiten en hij informeert ons over zijn plaats. De straat volgen en dan is er rechts een cafe waar we ook kunnen eten als we dat vanmiddag nog vragen. Iets verder naar links is een kleine supermarkt en als we de straat rechts ingaan komen we bij het kasteeltje. Als hij vertelt hoeveel inwoners Chateau-Porcien heeft en dan nog gaat uitleggen hoe onze route morgen verder gaat luister ik niet meer. Eten en drinken, ik weet al genoeg, nu onze slaapplaats nog. Met de sleutelbos maakt hij een grote witte poort open en vervolgens gaan we door een groen hek. Hier is het. We staan op de speelplaats van de lokale basisschool. Het gebouwtje rechts van ons wordt opengemaakt, et voila: het judozaaltje. Er zijn douches en we kunnen een plekje op de judomatten uitzoeken. Meer hebben we niet nodig. Na de kartonnen doos van gisteren kunnen we vannacht zacht slapen.

Twee dagen later bereiken we Reims. Na 21 non-stop wandeldagen en bijna 600 kilometer van huis nemen we onze eerste rustdag. Een hotelletje in Reims, kunnen we rusten in een echt zacht bed.