Brussel en verder

We zijn al verder gekomen dan ooit tevoren en elke dag, elk uur dat we wandelen brengt ons verder dan we ooit geweest zijn. In 2004, Engeland, hebben we 13 dagen non-stop gelopen. 363 kilometer afgelegd. Deze grens hebben we gisteren al overschreden. Toen we vanmiddag in Philippeville aankwamen zat onze 15e wandeldag erop. 410 kilometer van huis, 2300 kilometer van Santiago. Toch lijkt thuis verder weg dan Santiago. Ik kan me nauwelijks meer herinneren dat we thuis vertrokken zijn. Het lijkt maanden, nee, jaren geleden. Als ik in mijn dagboek kijk dan lees ik dat we regen hebben gehad onderweg, maar ik kan het me bijna niet meer herinneren. Het is nu gewoon elke dag mooi weer. Mijn dagboek vertelt me ook dat het 5 dagen geleden is dat we Brussel doorkruisd hebben. Over die dag staat in mijn dagboek:

Om 9 uur lopen we nog een keer door de straten van Grimbergen en langs de abdij, waar we 'vanwege het oogstfeest' niet hebben kunnen overnachten. Al snel lopen we door de licht glooiende velden. De mais komt net uit de grond en de tarwe staat al tot kniehoogte in het veld. Het is moeilijk voor te stellen dat we op slechts een kilometer van de ring van Brussel lopen. Enkele bollen van het Atomium zijn zichtbaar in de verte. Een uurtje later lopen we onder de bollen van het Atomium door en vier km verder staan we temidden van besnorde mannen en vrouwen in burka's of met hoofddoekjes op de markt in Antwerpse steenweg. De marktkooplui roepen in een taal die ik niet versta, denk ik, maar het blijkt Frans te zijn. Via gare du Nord lopen we als verdwaasde bosnegers door de winkelstraten van Brussel. Zo lang zijn we nog niet onderweg maar ik voel me een vreemde tussen deze stadsmensen. Ze praten in plastic doosjes die ze bij hun oor houden en lopen rond zonder enig acht te slaan op hun soortgenoten. Anderen slepen met grote tassen en gaan winkel in, winkel uit. Door het grote aanbod, kunnen ze klaarblijkelijk geen keuze maken. Via de Grote Markt bereiken we een plek waar zich een nog vreemder tafereel afspeelt. Mensen gaan bij een klein beeldje staan van een kereltje waarvan zijn piemeltje een fontijntje is en laten zich ermee fotograferen. In de middag bereiken we het luxe zuidelijke deel van Brussel, Ukkel, om niet veel later tot de ontdekking te komen dat we weer tussen de velden doorlopen. Om 5 uur komen we aan in Beersel waar het lokale hotel 'Centrum' een kamer voor ons heeft. Het is een sjofel hotelletje, maar wel een met een groen tuinterras.

Brussel is nu al weer ver weg en over een paar dagen is Philippeville niets meer dan een vage herinnering en een kort stukje in mijn dagboek. Overmorgen gaan we Frankrijk in. We lopen lekker, het weer is goed, dus we denken er nog niet aan om een rustdag te nemen. Waarvoor zouden we? Reims, ongeveer een week lopen van Philippeville, lijkt ons vroeg genoeg voor een eerste rustdag. Maar dat is nog zover weg, daar denken we nog niet aan....